Хонум ба назар чунин менамояд, ки муддати тӯлонӣ гаштугузори қонеъ накардааст, агар ин қадар осон бо писару духтараш тавонист ба чунин алоқаи ҷинсӣ биравад, дар ҳоле ки худаш онҳоро ба он моил кардааст. Писар парешон нашуда, аз сӯрохи калид пай бурд, ки модару хоҳар чӣ кор карда истодаанд, тасмим гирифт, ки фурсатро аз даст надиҳад ва ба он ҳамроҳ шуд. Хусусан, ки қаблан ба аксҳои оилавӣ нигоҳ карда, бедор шуда буд. Аз ифлосии хонаводааш истифода накардан гуноҳ буд.
Барои он ки чӯҷа қаноатманд бошад, ӯро ҳамеша кашидан лозим аст. Вай бояд худро як зан ҳис кунад ва хари худро кашад. Ва агар бача ё шавҳар партофтани чӯби дигарро фаромӯш кунад, вай ба ларза шурӯъ мекунад. Дар ин ҷо ҳам хобидан ба оила хушбахтӣ овард.